เนื่องจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างเซลล์กับกระดูกไม่ได้เกี่ยวข้องเฉพาะกับการควบคุมกระบวนการทางสรีรวิทยาเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับการก่อโรคของความผิดปกติต่างๆ รวมถึงการแพร่กระจายของเนื้องอกในเต้านมและมะเร็งต่อมลูกหมาก จึงมีความพยายามอย่างมากในการอธิบายกลไกระดับโมเลกุลที่อยู่ภายใต้ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเซลล์และกระดูก ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา การศึกษาก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่โมเลกุลการยึดเกาะที่เป็นของตระกูลอินทิกริน เนื่องจากอินทิกรินมีบทบาทสำคัญในปฏิสัมพันธ์ระหว่างโปรตีนระหว่างเซลล์กับเซลล์นอกเซลล์ (ECM) และโปรตีนเมทริกซ์ กระดูก จำนวนมากมีแรงจูงใจในการจับอินทิกริน เป็นผลให้ความคิดในปัจจุบันคือการทำงานร่วมกันของกระดูกเซลล์เป็นสื่อกลางโดยจำนวนเต็ม อย่างไรก็ตาม หลักฐานที่เกิดขึ้นใหม่ไม่สนับสนุนมุมมองนี้ นอกจากนี้องค์ประกอบทางเคมีและชีวเคมีของกระดูกก็ไม่สอดคล้องกับความเชื่อนี้เช่นกัน